ေမြးရပ္ကိုစြန္႔ခဲ့ရသူမ်ား

တရုတ္ျပည္ဟာ ကမာၻေပၚမွာ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမွဳအမ်ားဆံုးႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ေဘဂ်င္းမွာရွိတဲ့ the Academy of Social Sciences ကသူ႔ရဲ႕ Report မွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ကစၿပီးယေန႔ထိ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသြားသင္ၾကတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ၃ပံု၂ပံုေလာက္ဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ျပန္မလာဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဘီဘီစီက ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘာေၾကာင့္အဲဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုတဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြကေတာ့ လူေနမွဳဘ၀အဆင့္အတန္း၊ လြတ္လပ္စြာေနထိုင္ႏိုင္မွဳ၊ စီးပြားေရးအေျခအေန၊ အနာဂတ္အတြက္အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မွဳ၊ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပေရာ္ဖက္ဆာတစ္ေယာက္ရဲ႕၀င္ေငြဟာ တစ္လကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၅၀ ေလာက္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ ယြမ္ ၂၀၀၀ ေလာက္ပဲရၾကတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူျပန္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ကူညီၾကဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္အဆင္မေျပခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ခ်မ္းသာသူနဲ႔ဆင္းရဲသူၾကားကြာဟခ်က္ေတြကလည္း ႀကီးမားတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ အင္တာနက္ကို ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ အသံုးျပဳေနရဆဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြအားလံုးဟာ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္စိတ္ရွိပါလွ်က္ မျပန္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေတြရွိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက အျမင္နည္းနည္းလြဲခ်င္ၾကပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကိုစြန္႔ခြာၿပီးေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ စာေတြသင္ၾက၊ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကလို႔ပါ။ ကိုယ့္တက္လမ္းကို ရွာၾကတာ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ သဘာ၀ပါ။ တစ္ကယ္လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီေနရာေတြကိုလာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုေနၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမ်ား အပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီးေတာ့ လူမ်ိဳးျခားကို ဆရာေခၚခ်င္ၾကမွာတဲ့လဲ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနသူေတြကို ေမးၾကည့္ပါ။ တကယ္လို႔သာ ခင္ဗ်ားတို႔အဲဒီႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနရသလိုေနႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ျပန္လာၾကမွာလားလို႔။ ျငင္းမယ့္လူရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသားမဆို ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို ခင္တြယ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အၿမဲတမ္းမေနႏိုင္ေတာင္မွ ခဏခဏေတာ့ျပန္လာခ်င္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သိပ္မထူးပါဘူး။ အဲဒီသတင္းေလးကို ဖတ္မိမယ္ဆိုရင္ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ေ၀းေနၾကသူေတြရဲ႕ဘ၀ေတြကို စာနာႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕ဗ်ာ။