လူေတြ....လူေတြ....

“ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခဏလိုက္ခဲ့ပါလား။”
ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေခၚတာပါ။ သူငယ္ခ်င္းဆိုေပမယ့္ သူကနည္းနည္းငယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို အစ္ကိုလုိ႔ပဲေခၚတယ္။
“ဘယ္သြားမွာလဲ”
“ဆူးေလဘုရားကိုသြားမလို႔ အစ္ကိုရ”
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ေတာ့သိပ္မပါပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ျခားဘာမွလည္းလုပ္စရာမရွိဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဆူးေလဘုရားေပၚကို ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူးဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ေရာက္ဖူးၾကမယ္မထင္ဘူး။ ၿမိဳ႕ထဲမွာရွိၿပီး တစ္ေခါက္မွမေရာက္ဖူးေသးေတာ့ ဘုရားလည္းဖူးရတာေပါ့ဆိုၿပီး လိုက္သြားလိုက္ပါတယ္။
ဟုိေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘုရားေပၚတက္ၿပီး ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ လူေတြေတာ့နည္းနည္းစည္ပါတယ္။ ဘုရားရွိခိုးၿပီးျပန္ဆင္းလာေတာ့ သူကေျပာတယ္။
“ခဏေလး။ ကၽြန္ေတာ္စာကေလးလႊတ္လိုက္ဦးမယ္။”
ေျပာေျပာဆိုဆုိနဲ႔ စာကေလးေရာင္းတဲ့လူဆီကိုသြား၀ယ္ေနတယ္။ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ကို ဘယ္ေလာက္ဖိုးနဲ႔၀ယ္လိုက္လဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္းမသိဘူး။ ဟုိလူႀကီးက ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲထည့္ထားတဲ့ စာကေလးေတြကိုထုတ္ေပးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက လႊတ္ေပးလိုက္တယ္။

စာကေလးဆိုတာ အစတည္းကသဘာ၀အတုိင္း လြတ္လပ္စြာသြားလာေနတဲ့ သတၱ၀ါေလးေတြပါ။ အဲဒါကို လူေတြကဖမ္းၿပီး ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာထည့္ထားတယ္။ လူေတြကပဲ ပိုက္ဆံေတြေပးၿပီး ျပန္လႊတ္ေပးတယ္။ လြတ္သြားတဲ့အေကာင္ေတြကို လူေတြကပဲ ထပ္ဖမ္းၾကဦးမွာပဲ။ ၿပီးရင္လူေတြကပဲ ျပန္လႊတ္ေပးၾကဦးမယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူေတြဟာ ဘာမွန္းကိုမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကေမးလိုက္တယ္။
“ဘာလို႔စာကေလးေတြပိုက္ဆံေပးၿပီးလႊတ္တာလဲ”
“သူတို႔ကို လြတ္လပ္သြားေအာင္ လႊတ္ေပးလိုက္တာေလ”
“အစတည္းက သူ႔ဘာသူလြတ္လြတ္လပ္လပ္ပ်ံေနတဲ့ဟာကို”
“ခုေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲမွာေလဗ်ာ။ လြတ္ေအာင္လႊတ္ေပးရင္ ကုသုိလ္ရတာေပါ့။”
“မင္းတို႔လို ပိုက္ဆံေပးၿပီးလႊတ္ေပးမယ့္သူေတြမရွိရင္ အဲဒီစာကေလးေတြလည္း ဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲလာၿပီး ဒုကၡခံေနရမွာမဟုတ္ပါဘူးကြာ။”
သူ႔ထံမွ စကားထြက္မလာပါ။ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားသြားပံုရပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ စာကေလးကေတာ့ သူ႔ဘာသူ အဲဒီေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲလာထိုင္ေနမွာမဟုတ္ဘူးေလ။ လူေတြကလိုက္ဖမ္းလို႔သာ သူတို႔ဒီထဲေရာက္ေနတာေပါ့။ တကယ္လို႔ အဲဒီလို ပိုက္ဆံေတြေပးၿပီး လာ၀ယ္မယ့္သူေတြမရွိရင္ အဲဒီလူေတြလည္း အပင္ပန္းခံၿပီး စာကေလးေတြကို လိုက္ဖမ္းမေနပါဘူး။ ၀ယ္သူရွိလို႔ သူတို႔လည္းဖမ္းၿပီးေရာင္းစားေနတာေပါ့။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း လူေတြဟာ ဘာမွန္းကိုမသိပါဘူး။


Technorati: myanmar, thoughts