အေပၚမွာ တိမ္တိုက္ေတြက မည္းေမွာင္လို႔
ေမွ်ာ္ေနမိေပမယ့္လည္း မိုးစက္ေတြကေတာ့
ခုခ်ိန္ထိ အိပ္ေမာက်လို႔ေကာင္းတုန္းေပါ့။
အဲဒီရာသီဥတုက ဟိုမေရာက္ဒီမေရာက္နဲ႔
ငါ့မွာသာ အေနရအထိုင္ရခက္ေပါင္းမ်ားလွၿပီ။
တကယ့္အျဖစ္မွန္က
ရိုးသားစြာနဲ႔ လြဲမွားသြားတာပါလို႔
ဘယ္သူက ေရွ ႔ေနလိုက္ခ်င္ေသးလို႔လဲ။
အဲဒီေန႔
မွတ္မိေသးရဲ ႔လား
ေရစက္ေတြ ေႏြေပၚႀကဲခဲ့တဲ့ေန႔ေလ။
မနက္အိပ္ရာႏိုးတိုင္း
အတိတ္ေတြကို
ျပန္ေကာက္သိမ္းထားရတာေမာတယ္။
ငါ့မွာ
တစ္ရက္စာနာရီလက္တံေတြကိုေတာင္မွ
စားေသာက္ဖို႔ အားအင္မရွိတဲ့ ရက္ေတြမ်ားေနခဲ့ၿပီ။
ရပါတယ္
ဖိနပ္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ေလွ်ာက္ရဦးမယ့္ ငါ့ခရီး
ပန္းခင္းလမ္းေတာ့မဟုတ္ႏိုင္ဘူး။
ရည္ရြယ္ခဲ့တာက
လတစ္စင္းရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ
ငါ့ကိုယ္ငါ ထာ၀ရျမွဳပ္ႏွံသြားဖို႔ပါ။
ဒါေပမဲ့
အဲဒီ တိမ္မည္းေတြကို ေရေဆးခ်ိန္မရလုိက္ဘူး။
တစ္ေယာက္ထဲ ၿပိဳင္ခဲ့တယ္တဲ့လား
ေသခ်ာတာက
ပထမဆုေတာ့ မရခဲ့ဘူးေလ။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ
အိပ္မက္ထဲက ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကေတာ့
ေဆးေရာင္ေတြ လြင့္လို႔
နာရီလက္တံေတြဆိုလည္း ခရီးအေတာ္ေပါက္ေနၾကၿပီ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္
ရင္ဘတ္တစ္ျခမ္းကေတာ့
ျပတိုက္ထဲမွာ ၿငိမ္သက္ေနဆဲပါပဲ။ ။
Technorati:poem
Myanmar Blogger Forum
Wednesday, March 28, 2007
ေခါက္သိမ္းထားတဲ့ ၂၀၀၂
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
4 comments:
nice poem!
thanks pandora. :)
My friend "Dr. Ko Ko Tun" has also half of liver, cauz he had donated half of his liver to our teacher. Don't worry Way Yan. We can survive with the rest half, if the other half is for our beloved one.
His whole heart is for me.......
Post a Comment