ေဟာဒီေျမႀကီးနဲ႔
ငါ့ေျခေထာက္ေတြျပန္ထိေတြ႕ႏုိင္ဖို႔
ေန႔နဲ႔ညမ်ားစြာကို ငါစားသံုးရဦးမယ္။
အဲဒီအသက္မဲ့တဲ့ အေတာင္ပံတစ္စံုဆီက
မာန္ဖီသံလား ၿငီးတြားသံလား
ငါ မကြဲျပားေတာ့ဘူး။
လက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပတာ
ခြဲခြာျခင္းရဲ႕ အမွတ္အသားပါ။
ျပန္လမ္းမဲ့လမ္းကိုသြားတာမဟုတ္ေတာ့
ငါလက္မျပခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ
ဘ၀ဆိုတာ ဒါပါပဲ။
Myanmar Blogger Forum
Saturday, February 24, 2007
ေလဆိပ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
Good တယ္ဗ်ာ။ တကယ္ေၿပာတာ။ ခံစားခ်က္ေတြကုိ ကဗ်ာေတြအၿဖစ္ေပါက္ကြဲရတာ feel တစ္မ်ိဳးပဲ။ ဆက္ေရးပါဗ်ာ။
ဟုတ္ကဲ့ကိုရန္ေအာင္။ ေက်းဇူးပါခင္ဗ်ာ။
Post a Comment