၁။
စာရြက္ေတြထဲမွာပဲ အလွျပေနရံုနဲ႔ေတာ့
ဒီေလာကႀကီးက ထိန္ညီးမသြားႏိုင္ပါဘူး။
တတိယကမာၻကလူသားေတြ
ငါတို႔လည္းလူေတြပဲဆုိတာ ေျပာေပးၾကပါ။
အက္ေၾကာင္းေတြေပၚက
ခန္႔ခန္႔ျငားျငား တာ၀ါႀကီးေတြလဲ
ဘယ္အခ်ိန္ ျပတိုက္ထဲေရာက္မလဲေစာင့္ေနၾကတယ္။
ဘယ္မ်ိဳးဆက္
ဘယ္ရာစု
ဘယ္ဘ၀ေတြထိ
ဖေရာင္းတုိင္ေတြကို အသက္သြင္းေနၾကရဦးမွာလဲ။
၂။
အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္တဲ့
ရီရမွာလားငိုရမွာလား။
၂၁ရာစုဆိုတာကို
ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကေတာ့ခက္တယ္။
အိတ္ေပါက္နဲ႔ ဖားေကာက္ေနၾကရတဲ့ဘ၀ေတြ
ထမင္းကိုအရည္ညွစ္ေသာက္ေနရတဲ့ဘ၀ေတြ
ေနညိဳခ်ိန္ အစာေတာင္းေနတဲ့ ပါးစပ္ေတြအတြက္
ဘယ္လိုအားအင္နဲ႔
ျပကၡဒိန္ေတြကိုၿဖဲစုတ္ႏိုင္ဦးမွာလဲ။
၃။
အမိွဳက္ပံုၾကား ႀကီးျပင္းလာတဲ့ဘ၀ေတြက
ကႀကီးခေကြးဆိုတာ ဂ်ိဳနဲ႔လားလို႔
ေမးလာၾကရင္ ဘယ္လိုေျဖၾကမလဲ။
ေက်ာက္တံကိုင္ရမယ့္ လက္ကေလးေတြ
ပလတ္စတစ္အိတ္ေကာက္ေနၾကတယ္။
စာအုပ္ကိုင္ရမယ့္ လက္ကေလးေတြ
လက္ဖက္ရည္ခြက္ သယ္ေနၾကတယ္။
ဘယ္မ်ိဳးဆက္အထိ
နာရီလက္တံေတြေပၚမွာ
သူတို႔ဘ၀ေတြ တိုက္စားခံေနၾကရဦးမွာလဲ။
၄။
ဒီလိုေန႔ ဒီလိုည
ဒီလိုမလွပတဲ့ ရွဳခင္းေတြနဲ႔
အနာဂတ္ဆိုတာ အိပ္မက္ထဲမွာေတာင္
မလွပႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။ ။
Technorati:poem
Myanmar Blogger Forum
Friday, April 27, 2007
မပြင့္လန္းႏိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီကား
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
2 comments:
ဘေလာ့ေတြကုိေလ်ာက္လည္ရင္း ကုိေ၀ယံကဗ်ာေလးကုိ ၾကိဳက္မိေၾကာင္း မိတ္ဆက္စကားဆုိလုိက္ပါတယ္။ အုိးေ၀စင္ကာပူမွာ ဖတ္ဖူးလုိက္တယ္လုိ႔လည္း ထင္ပါတယ္။ ေစာင့္ဖတ္ေနပါတယ္ဗ်ာ။ အားလည္းက်ပါရဲ႔။
ကဗ်ာေကာင္း၊ စာေကာင္းေတြ အမ်ားႀကီးေရးႏုိင္ပါေစ။
ႏွင္းခါးမုိး
ခုလို အားေပးတဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ကိုေ၀။ ဒီကဗ်ာကို ဘယ္မွာမွ ကၽြန္ေတာ္မတင္ဖူးပါဘူး။ အစ္ကို ဘယ္လိုေတြ႔တာလဲမသိဘူး။ အစ္ကိုေပးတဲ့ဆုေတာင္း ျပည့္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။
Post a Comment