ငယ္ရြယ၊္ လြတ္လပ္
အကန္႔သတ္မဲ့စိတ္ကူးနဲ႔
ငါ့ရဲ႕အိပ္မက္ထဲမွာ
ကမာၻႀကီးကို ေျပာင္းပစ္မယ္။
အသက္ေလးရလာ
ပညာဆိုတာနည္းနည္းသိ
ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
ကမာၻႀကီးဟာ ကမာၻႀကီးပါပဲ။
အိပ္မက္ကိုေစ်းဆစ္
ငါခ်စ္တဲ့ငါ့တိုင္းျပည္
တစ္ခုခုျဖစ္ရမည္ေပါ့
သည္တစ္ခါလည္း
တိုင္းျပည္ဟာ တိုင္းျပည္ပါပဲ။
ဘ၀ရဲ႕ဆည္းဆာခ်ိန္
အိပ္မက္ေတြ အရွိန္ကုန္စ
ဇနီးမယားသမီးသားအတြက္
ေပးဆပ္ဖို႔ႀကိဳစားဆဲ
သူတို႔လည္းသူတို႔ဘာသာ
မိသားစုဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။
ေသရာေညာင္ေစာင္း
လဲေလ်ာင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ
ငါသိရၿပီ (ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါ)
ငါဟာငါပဲ၊ ဘာမွမေျပာင္းလဲ။
စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ေရးသူနာမည္အတိအက်မပါပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးေရးခဲ့တယ္လို႔ပဲ ပါပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္လိုက္တဲ့အျမင္ကို ေရးထားတာလို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္တုန္းက အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြအမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၾကမွာပါ။ အဲဒီအထဲက ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား တကယ္ျဖစ္လာခဲ့လဲဆိုတာေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္လာတာရွိသလုိ မျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္မက္ေတြဟာ သိပ္ႀကီးက်ယ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ႀကီးလာေလ အိပ္မက္ေတြဟာ ေသးသြားေလပါပဲ။ လူေတြအမ်ားစုဟာ အိပ္မက္ေတြကို ေျပာင္းျပန္မက္ေနၾကပါတယ္။ ငယ္ရာကႀကီးသြားရမယ့္အစား ႀကီးရာကငယ္လာၾကတာမ်ားပါတယ္။
ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခခံကစမွ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ရည္မွန္းခ်က္အႀကီးႀကီးေတြရွိရင္ ေအာက္ေျခအေသးေလးေတြကစမွရမွာပါ။ ပထမဆံုးက ကိုယ့္ပန္းတိုင္ကုိ ကိုယ္သိဖို႔လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္အမ်ားစုဟာ ပန္းတိုင္အတိအက် သိပ္မရွိတတ္ၾကပါဘူး။ ေပၚျပဴလာျဖစ္ရာ လူအမ်ားလုပ္ေနတာေတြေနာက္ကိုပဲ လိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ပန္းတိုင္ကိုကိုယ္ ေရးေရးေလးပဲ ပံုေဖာ္ႏိုင္ေသးပါတယ္။
Myanmar Blogger Forum
Wednesday, February 28, 2007
ငယ္ရာကႀကီးေအာင္လုပ္ပါ
Monday, February 26, 2007
ေမြးရပ္ကိုစြန္႔ခဲ့ရသူမ်ား
တရုတ္ျပည္ဟာ ကမာၻေပၚမွာ ဦးေႏွာက္ယိုစီးမွဳအမ်ားဆံုးႏိုင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ေဘဂ်င္းမွာရွိတဲ့ the Academy of Social Sciences ကသူ႔ရဲ႕ Report မွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္ကစၿပီးယေန႔ထိ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ပညာသြားသင္ၾကတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားရဲ႕ ၃ပံု၂ပံုေလာက္ဟာ သူတို႔ႏိုင္ငံကို ျပန္မလာဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကုိ ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ တရုတ္လူမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႔ ဘီဘီစီက ေမးျမန္းခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဘာေၾကာင့္အဲဒီလိုျဖစ္ရတာလဲဆိုတဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြကေတာ့ လူေနမွဳဘ၀အဆင့္အတန္း၊ လြတ္လပ္စြာေနထိုင္ႏိုင္မွဳ၊ စီးပြားေရးအေျခအေန၊ အနာဂတ္အတြက္အာမခံခ်က္ေပးႏိုင္မွဳ၊ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနေတြေၾကာင့္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ပေရာ္ဖက္ဆာတစ္ေယာက္ရဲ႕၀င္ေငြဟာ တစ္လကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၂၅၀ ေလာက္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ ယြမ္ ၂၀၀၀ ေလာက္ပဲရၾကတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူျပန္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပန္ကူညီၾကဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတဲ့သူေတြရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္အဆင္မေျပခဲ့ၾကဘူး။ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ ခ်မ္းသာသူနဲ႔ဆင္းရဲသူၾကားကြာဟခ်က္ေတြကလည္း ႀကီးမားတယ္။ ခုခ်ိန္ထိ အင္တာနက္ကို ကန္႔သတ္ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ အသံုးျပဳေနရဆဲျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ေတြအားလံုးဟာ အိမ္ကို ျပန္ခ်င္စိတ္ရွိပါလွ်က္ မျပန္ႏိုင္ၾကပါဘူး။ အေသးစိတ္ကိုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာေတြရွိလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနၾကတဲ့သူေတြကို တစ္ခ်ိဳ႕ေတြက အျမင္နည္းနည္းလြဲခ်င္ၾကပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကိုစြန္႔ခြာၿပီးေတာ့ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ စာေတြသင္ၾက၊ အလုပ္ေတြလုပ္ေနၾကလို႔ပါ။ ကိုယ့္တက္လမ္းကို ရွာၾကတာ လူတိုင္းလူတိုင္းရဲ႕ သဘာ၀ပါ။ တစ္ကယ္လို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီေနရာေတြကိုလာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ ျပည့္စံုေနၾကမယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမ်ား အပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီးေတာ့ လူမ်ိဳးျခားကို ဆရာေခၚခ်င္ၾကမွာတဲ့လဲ။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားမွာေရာက္ေနသူေတြကို ေမးၾကည့္ပါ။ တကယ္လို႔သာ ခင္ဗ်ားတို႔အဲဒီႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ ေနရသလိုေနႏုိင္မယ္ဆိုရင္ ျပန္လာၾကမွာလားလို႔။ ျငင္းမယ့္လူရွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဘယ္လူမ်ိဳး၊ ဘယ္ႏိုင္ငံသားမဆို ကိုယ့္ေမြးရပ္ေျမကို ခင္တြယ္ၾကတာခ်ည္းပါပဲ။ အၿမဲတမ္းမေနႏိုင္ေတာင္မွ ခဏခဏေတာ့ျပန္လာခ်င္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတရုတ္လူမ်ိဳးေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ သိပ္မထူးပါဘူး။ အဲဒီသတင္းေလးကို ဖတ္မိမယ္ဆိုရင္ ေမြးရပ္ေျမနဲ႔ေ၀းေနၾကသူေတြရဲ႕ဘ၀ေတြကို စာနာႏိုင္ေလာက္ပါရဲ႕ဗ်ာ။
UAT
UAT stands for User Acceptance Testing which is a process to get a confirmation from Subject Matter Expert(SME). SME is a person who is knowledgeable in a certain area. SME mostly can be an owner or client of the product or software. To be simple, UAT is a process of testing done by the end-user of the software. It is one of the final stage of the software development process before releasing the product to the general public. A person who will do UAT should know the requirements of the final outcome.
UAT indentify whether the software fufill the requirements, all the functions are working properly or any other modification are needed. After UAT process is done, the feedbacks will go to the developers to fix the issues.
Sunday, February 25, 2007
Microsoft ၏ Network Operating System မ်ားသမိုင္းအက်ဥ္း (၁)
Windows For Workgroups
Microsoft ရဲ႕ Network Operating System ေတြမွာ ပထမဆံုးထုတ္လုပ္လုိက္တဲ့ Version ကေတာ့ Windows For Workgroups ပဲျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္တမ္း Windows For Workgroups ကို Version ၂ခုထုတ္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာလို႔ရႏိုင္ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလမွာ ပထမ Version ျဖစ္တဲ့ Windows For Workgroups Version 3.1 ကို စတင္ထုတ္လုပ္ခဲ့ၿပီး တစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာေတာ့ Version 3.11 ကိုထုတ္လုပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒုတိယ Version ဟာပထမ Version ကိုအေသးစားေျပာင္းလဲမွဳမ်ိဳးနဲ႔ ျပဳျပင္မွဳအနည္းငယ္သာလုပ္ၿပီး ထုတ္လုပ္လိုက္တာျဖစ္တဲ့အတြက္ သိပ္ၿပီးမကြာျခားပါဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက peer-to-peer စနစ္ကို အသံုးျပဳခဲ့ပါတယ္။ peer-to-peer ဆိုတာကေတာ့ network အတြင္းမွာရွိတဲ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြအားလံုးဟာ တူညီတဲ့အခြင့္အေရးေတြရွိၿပီးေတာ့ ဗဟုိထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့စနစ္မဟုတ္ပါဘူး။ Windows For Workgroups ဟာအဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စီးပြားေရးနဲ႔ အိမ္သံုးေတြအတြက္ပါ လူသိမ်ားခဲ့တဲ့ OS တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ၾကာရွည္မခံလုိက္ပါဘူး။ peer-to-peer network ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြေၾကာင့္ အသံုးျပဳရာမွာအခက္အခဲေတြရွိလာပါတယ္။ Network အေသးစားေလးေတြမွာ ျပသနာမရွိေပမယ့္ network ကိုတိုးခ်ဲ႕မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။ peer-to-peer network ဟာကြန္ပ်ဴတာ ၇လံုးကေန ၁၀လံုးကိုေက်ာ္သြားရင္ေတာ့ ျပသနာရွိလာပါတယ္။ Network မွာကြန္ပ်ဴတာေတြတုိးလာတာနဲ႔အမွ် ဗဟုိကေနထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး manage လုပ္ႏိုင္မွဳဟာအေရးပါလာပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးဖိုင္ေတြကို မွ်ေ၀အသံုးျပဳမွဳနဲ႔ လုံၿခံဳေရးစနစ္ေတြမွာလည္း အဆင္မေျပမွဳေတြရွိလာပါတယ္။ ဖိုင္တစ္ခုကို network အတြင္းမွာအသုံးျပဳေနတဲ့ လူတစ္ဦးခ်င္းစီကေန access လုပ္ရာမွာ တစ္ဦးခ်င္းစီအတြက္ သီးသန္႔အခြင့္အေရးေတြမရွိပါဘူး။ ဘယ္သူကဒီဖိုင္ကို ၾကည့္လို႔ရမယ္၊ ဘယ္သူကၾကည့္လို႔မရဘူးလို႔ သီးသန္႔မရွိပါဘူး။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ Windows for Workgroup ဟာအလုပ္မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလုိအားနည္းခ်က္ေတြ၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပမွဳေတြေၾကာင့္ Microsoft ဟာေနာက္ထပ္ေျခလွမ္းတစ္ရပ္ကို စတင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ Windows NT ကိုထုတ္လုပ္လိုက္ျခင္းပါပဲ။
Saturday, February 24, 2007
ေလဆိပ္
ေဟာဒီေျမႀကီးနဲ႔
ငါ့ေျခေထာက္ေတြျပန္ထိေတြ႕ႏုိင္ဖို႔
ေန႔နဲ႔ညမ်ားစြာကို ငါစားသံုးရဦးမယ္။
အဲဒီအသက္မဲ့တဲ့ အေတာင္ပံတစ္စံုဆီက
မာန္ဖီသံလား ၿငီးတြားသံလား
ငါ မကြဲျပားေတာ့ဘူး။
လက္ေ၀ွ႔ရမ္းျပတာ
ခြဲခြာျခင္းရဲ႕ အမွတ္အသားပါ။
ျပန္လမ္းမဲ့လမ္းကိုသြားတာမဟုတ္ေတာ့
ငါလက္မျပခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့လဲ
ဘ၀ဆိုတာ ဒါပါပဲ။
လဲရင္ျပန္ထပါ
အသက္၂၁ႏွစ္ - စီးပြားေရးလုပ္ - ရွဳံး။
အသက္၂၃ႏွစ္ - ဥပေဒျပဳေကာင္စီမွာ၀င္ၿပိဳင္ - အေရြးမခံရ။
အသက္၂၅ႏွစ္ - စီးပြားေရးထပ္လုပ္ - ထပ္ရွံဳး။
အသက္၂၆ႏွစ္ - ရည္းစားေသ။
အသက္၂၇ႏွစ္ - သြက္ခ်ာပါဒျဖစ္။
အသက္၂၉ႏွစ္ - ပါတီေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူေနရာ၀င္ၿပိဳင္ - အေရြးမခံရ။
အသက္၃၄ႏွစ္ - ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာ၀င္ၿပိဳင္ - အေရြးမခံရ။
အသက္၃၇ႏွစ္ - ေအာက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္လာ။
အသက္၃၉ႏွစ္ - ေအာက္လႊတ္ေတာ္မွာထပ္အေရြးခံရဖို႔၀င္ၿပိဳင္ - ရွံဳး။
အသက္၄၆ႏွစ္ - အထက္လႊတ္ေတာ္မွာ၀င္ၿပိဳင္ - အေရြးမခံရ။
အသက္၄၇ႏွစ္ - ဒုတိယသမၼတအျဖစ္၀င္ၿပိဳင္ - အေရြးမခံရ။
အဲဒီကုိယ္ေရးအက်ဥ္းကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္သူလဲဆိုတာသခ်င္မွာပဲ။ သူကေတာ့ အသက္ ၅၁ ႏွစ္မွာ အေမရိကန္သမၼတျဖစ္လာတဲ့ အီဗရာဟင္လင္ကြန္း ဆုိတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ အားက်စရာပဲ။ ဒီေလာက္ခဏခဏဆံုးရွံဳးမွဳေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္လာႏိုင္တာ။ တစ္ခါလဲရင္တစ္ခါျပန္ထရမယ္။ ႏွစ္ခါလဲရင္ႏွစ္ခါျပန္ထႏိုင္ရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထႏိုင္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာပဲ။
Wednesday, February 21, 2007
ၾကားရၾကားရ
ခုတေလာ ၾကားရတာ နား၀မွာမခ်မ္းသာစရာေတြဗ်ာ။ အႏုပညာဆိုတဲ့ၿမိဳ႕ႀကီးေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ေနလည္းမသိ။ အဲ...သိသလုိလိုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ထားပါေတာ့။
ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားေတြ ကိုယ္ခံအားက်ဆင္းမွဳေရာဂါရေနတယ္။ တစ္ႏွစ္လံုးကိုမွ ရုပ္ရွင္ကားအေရအတြက္က လက္ႏွစ္ဖက္စာမျပည့္ဘူးတဲ့။ (မွားရင္ေျပာၾကပါ။) ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ အရည္အတြက္ထက္ အရည္အခ်င္းကိုဦးစားေပးတဲ့သေဘာျဖစ္မွာပါ။ ေနာ္။ အကယ္ဒမီကို ဘယ္လိုေပးၾကမလဲမသိဘူး။ ကားနည္းေတာ့ ဆံုးျဖတ္ရတာသက္သာတာေပါ့ဗ်ာ။ ခုလက္ရွိေတာ့ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားျပစရာမရွိလို႔ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာ ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ဟာေတြပဲျပစားေနၾကတယ္။ English စာတိုးတက္ေအာင္လုိ႔ထင္တယ္။
ေနာက္ႏွစ္အကယ္ဒမီေပးပြဲကေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာျဖစ္မယ္ထင္တယ္။
ဂီတေလာကလည္းထိုနည္းလည္းေကာင္းေပါ့။ သႀကၤန္ဆိုတာက နီးလာၿပီ။ သႀကၤန္သီခ်င္းေခြေတြလည္းထြက္လာၿပီ။ အေရအတြက္ကေတာ့ မႏွစ္ကထက္ တစ္၀က္ေလာက္ပဲထြက္ႏိုင္မယ္တဲ့ဗ်ာ။ မႏွစ္က အေခြ၂၀ ေလာက္ထြက္ခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ၁၀ ေခြေလာက္ပဲထြက္မယ္ဆိုတဲ့သေဘာပဲ။ ဒါလည္း အရည္အခ်င္းကို ဦးစားေပးတာထင္တယ္။ မ်ားမ်ားမထြက္ေတာ့ လူေတြပိုက္ဆံသိပ္မကုန္ၾကေတာ့ဘူးေပါ့။
ၾကားရတာနား၀မွာ ခ်မ္းသာခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ။
Monday, February 19, 2007
Calender
ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာ့မွာ Calender ထည့္ခ်င္လို႔ရွာေနတာၾကာၿပီ။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ့္လည္း မေရးတတ္ဘူး။ ရွာရင္းနဲ႔ ဒီ Free Blog Content ဆိုတဲ့ဆိုဒ္မွာသြားေတြ႕တယ့္။ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ဒီဇိုင္းကိုေရြးလို႔ရတယ္။ မဆိုးဘူး။ Code ေတြကူးၿပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ထဲမွာ ထည့္လိုက္ရံုပဲ။ 100% Free လို႔ေရးထားတယ္။ လိုခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာ ရွိတယ္ဗ်။
Saturday, February 17, 2007
အိုင္တီပီ
အိုင္တီပီဆိုတဲ့ ဟာကိုလုပ္တာတစ္ပတ္ရွိသြားပါၿပီ။ ဘာေတြလုပ္ရလည္းဆိုရင္ေတာ့ ျမင္ေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဘေလာ့တန္းပလိတ္ေျပာင္းသြားႏိုင္တာၾကည့္ရင္ ဘယ္ေလာက္အားေနလဲဆိုတာသိႏိုင္ပါတယ္။ မနက္ဆို ေစာႀကီး (၈နာရီခြဲအေရာက္) သြားရတယ္ေလ။ ဟိုေရာက္တာနဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ခဏထိုင္၊ ၿပီးရင္ မနက္စာစား။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ျပန္ထိုင္။ ေတာင္လုပ္ေျမာက္လုပ္။ အားေနရင္အင္တာနက္မွာေတာင္ရွာေျမာက္ရွာေလွ်ာက္လုပ္။ ဒီလုိနဲ႔ တန္းပလိတ္အသစ္ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခိုင္းတဲ့အလုပ္က သူတို႔ CMS (Content Management System) လုပ္ေနတာကို ကူေပးရံုပဲေလ။ ၿပီးခါနီးေနၿပီဆိုေတာ့ ဘာမွသိပ္ကူစရာမရွိဘူး။ သူတို႔လုပ္ေနတာကို ထိုင္ၾကည့္ၿပီးေလ့လာေရးသေဘာမ်ိဳးလုပ္ေနတာ။ ဟုိတစ္ေန႔ကေတာ့ Server ေျပာင္းတင္လိုက္တာ ဘာေတြျဖစ္ကုန္လဲမသိဘူး။ Debug ထိုင္လုပ္ေနတာ တစ္ေနကုန္ပဲ။ ကူေတာ့ကူေပးခ်င္တာ။ ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္းမသိတာနဲ႔ ထိုင္ပဲၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ပတ္ေတာ့ ၃ရက္ပဲသြားရမယ္ဆိုေတာ့ေပ်ာ္စရာႀကီး။
အားလံုးပဲ Happy Chinese New Year!
Tuesday, February 13, 2007
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၃ရက္
ဒူေ၀ေ၀.... (လာျပန္ၿပီ)
ဒီကေန႔ဟာေတာ့ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕
အာဇာနည္ပုဂၢိဳလ္ႀကီး ေမြးဖြားခဲ့တဲ့ေန႔ျဖစ္ပါေတာ့သည္။
မေမ့အပ္ေသာေန႔မ်ားထဲတြင္ ဒီကေန႔လည္းပါ၀င္ေၾကာင္းပါ.......
ဒူေ၀ေ၀.....
Monday, February 12, 2007
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၂ ရက္
ဒူေ၀ေ၀......
တိုင္းသူျပည္သား....လူအမ်ားတုိ႔ေလး.....
ဒီကေန႔ဟာဆိုရင္....ကၽြႏ္ုပ္တို႔ႏိုင္ငံ၏မေမ့ႏိုင္ေသာ
ျပည္ေထာင္စုေန႔ဆိုတာျဖစ္ပါေတာ့သည္....
ဒူေ၀ေ၀.....
ေျပာမယ့္သာေျပာရပါတယ္။ ခုေခတ္ မူလတန္းအထက္တန္းေက်ာင္းသားေလးေတြ ဒါဟာဘာလဲဆိုတာ သိၾကေသးလားေတာ့မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ၀ါးတားတားျဖစ္ခ်င္ေနၿပီ။
ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ရွိေသာ ျပည္ေထာင္စုဖြားတိုင္းရင္းသားအားလံုး စည္းလံုးညီညြတ္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။
Friday, February 09, 2007
Thursday, February 08, 2007
ကၽြန္ေတာ့္ခရီးစဥ္
စာေမးပြဲၿပီးတာ ႏွစ္ရက္ေလာက္ရွိၿပီဗ်။ ေလလြင့္ေနမိတာနဲ႔ ဘေလာ့ကို လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ဘူး။ ခုေတာ့ ျပန္လာပါၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ (၂၀၀၆ခုႏွစ္) ဇြန္လက ကေမၻာဒီးယားႏိုင္ငံကို အေၾကာင္းတစ္ခုေၾကာင့္ သြားခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္း ေရးမယ္ေရးမယ္နဲ႔ မေရးျဖစ္ဘူးျဖစ္ေနတာ။ ဘာလုိ႔သြားလဲဆိုေတာ့ Community Service တစ္ခုအေနနဲ႔လို႔ ဆိုၾကပါစို႔ဗ်ာ။ စင္ကာပူကဦးေဆာင္ၿပီး အာဆီယံႏိုင္ငံေတြက လူေတြလဲပါတယ္။ အားလံုးေပါင္း လူ ၆၀၊ ၇၀ ေလာက္ေတာင္ရွိမယ္ထင္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေမာၻဒီးယား ဖႏြမ္းပင္ေလဆိပ္မွာရိုက္ထားတဲ့ပံုပါ။ ေလဆိပ္ထဲကမထြက္ခင္ သူတို႔လူ၀င္မွဳႀကီးၾကပ္ေရးမွာ တန္းစီရတာ သိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ သားသားနားနားေတာ့ ရွိတယ္။ သူတုိ႔က ကြန္ပ်ဴတာေတြနဲ႔သံုးေနၿပီဗ်။ ကြန္ပ်ဴတာထဲကိုရုိက္ထည့္ေနတာေတာ့ နည္းနည္းၾကာတယ္။ ၿပီးေတာ့ web cam ေလးနဲ႔ မ်က္ႏွာကိုခ်ိန္ၿပီးရိုက္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တည္းခုိတဲ့ ဟုိတယ္ထဲကေနရိုက္ထားတာ။ ေငြလဲလို႔ရတဲ့ဘဏ္တစ္ခုပါ။ VASA card, Master Card ေတြသံုးလို႔ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ATM စက္ေတြရွိၿပီး အေမရိကန္ေဒၚလာထုတ္လို႔ရတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက အဲဒီမွာ လမ္းေဘးမွာ အေအးဘူး၀ယ္ေသာက္ရင္ေတာင္ ေဒၚလာနဲ႔၀ယ္လို႔ရတယ္ဗ်။ ဘယ္ေနရာသြားသြား ေဒၚလာသံုးလို႔ရတယ္။ တစ္ေဒၚလာကို အေအး ၃ ဘူးေလာက္ေတာ့ရတယ္။
ေနာက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကဘာလဲဆိုတာ ရွင္းျပတယ္။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေဆးသုတ္ေပးရမွာဆိုပဲ။ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းတယ္။ ေဆးကေအာက္ခံအကုန္သုတ္ၿပီးသားဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အေပၚေဆးထပ္သုတ္ေပးရုံပါပဲ။ တစ္ခုပဲဒုကၡနည္းနည္းေရာက္တယ္။ ေနေတာ္ေတာ္ပူေတာ့ ေနပူထဲမွာ မနည္းလုပ္ေနရတာတစ္ခုပါ။
ဒါက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေဆးစမသုတ္မီ ပထမဆံုးရက္မွာရုိက္ထားတဲ့ပံုပါ။ လူအမ်ားႀကီးကို အုပ္စုေလးေတြခြဲၿပီးကိုယ့္အုပ္စု ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ သုတ္ၾကရတယ္။ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကလူေတြနဲ႔ ေပါင္းၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး လုပ္အားေပးခဲ့ၾကပါတယ္။
အားလံုးၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံေတြရဲ႕ ကိုယ္စားျပဳအမွတ္အသားပါတဲ့ ပန္းခ်ီကားႀကီးတစ္ခုကိုေက်ာင္းကနံရံတစ္ခုမွာ ဆြဲၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေရႊတိဂံုေစတီပံုေတာ္ကို ဆြဲခဲ့တယ္။ (ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဘယ္လိုမွတူမွာမဟုတ္လို႔ပါ။)
ညစာစားပြဲအၿပီးမွာ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုက လူမ်ားနဲ႔အမွတ္တရ။ အဲဒီလူေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူတူတြဲလုပ္ခဲ့ၾကရတာပါ။ အားလံုးဟာ ခင္စရာေကာင္းၾကပါတယ္။
ဒီေနရာကေတာ့ ကမာၻေက်ာ္ရုပ္ရွင္ကားျဖစ္တဲ့ Tomb Raider ရုပ္ရွင္ရိုက္သြားတဲ့ေနရာပါ။ ေတာ္ေတာ္ကိုလွၿပီးေရွးက်တဲ့ေနရာတစ္ခုပါ။ လုပ္အားေပးအစီအစဥ္ၿပီးေတာ့ ေလ့လာေရးအစီအစဥ္အရ ေလွ်ာက္လည္ၾကတာေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အျပင္ ဗဟုသုတေတြအမ်ားႀကီးရခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စု ကမၻာေက်ာ္ Angkor Wat ဘုရားေက်ာင္းေရွ႕မွာရိုက္ထားတာပါ။ အဲဒီေနရာက ရွဳေမွ်ာ္ခင္းေတြ အရမ္းလွၿပီး အဲဒီအဆာက္အဦးႀကီးကလည္း ေတာ္ေတာ္ကို အံ့ၾသစရာပဲ။
ဘုရားေက်ာင္းအေပၚကိုေရာက္သြားပါၿပီ။ ဗိသုကာလက္ရာေတြကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပ်က္စီးေနေပမယ့္ လက္ရာေျမာက္တယ္ဆိုတာေတာ့ သိသာပါတယ္။ အဲဒီအေပၚကိုေရာက္ေအာင္ ဒီလိုတက္ခဲ့ပါတယ္။
ေၾကာက္စရာေတာ့ေကာင္းတယ္။ ေလွကားထစ္ေတြက ပဲ့ေနၿပီ။ ေျခေထာက္တစ္ျပားအတည့္ခ်လို႔မရဘူး။ ေဘးေစာင္းၿပီးမွတက္ရတာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း ေရာက္တာပါပဲ။ အဲ... ျပန္ဆင္းမွသာ ဒုကၡေတြ႕တာ။
အားလံုးလည္လို႔ၿပီးလို႔ မျပန္ခင္ေနာက္ဆံုးေန႔ညမွာ ဟုိတယ္မွာရုိက္ထားတာ။ အဲဒီၿမိဳ႕က pub တစ္ခုမွာ စားၾကေသာက္ၾကၿပီးျပန္လာတာေလ။ ေနာက္ေန႔ဆိုရင္အားလံုးခြဲခြာရေတာ့မွာကိုး။ ႏိုင္ငံေပါင္းစံုကလာၿပီးဒီမွာေတြ႕ၾကတယ္။ ၁၀ ရက္ေလာက္ပဲေတြ႕ရတာဆိုေပမယ့္ အရမ္းကိုရင္းႏွီးသြားၾကတယ္ဗ်။ အၿမဲတမ္းအတူတူသြားလာေနၾကတာေၾကာင့္လည္းပါမယ္ထင္တယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ အားလံုး ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ့္ေဒသကို ျပန္လာၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေျခအေနအရ ဒီကၽြန္းႏိုင္ငံေသးေသးေလးကိုသာ ျပန္လာရပါတယ္။ အဲဒီခရီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္အၿမဲတမ္းအမွတ္တရ ျဖစ္ေနမွာပါ။
Friday, February 02, 2007
ေနာက္ဆံုးမွာ
ၿပီးခဲ့တဲ့ပို႔စ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ITP (Industrial Training Program) အတြက္ ေစ်းေရာင္းခုိင္းတဲ့ကိစၥေရးခဲ့တယ္ဗ်။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ကင္မရာေတြ ဘာေတြေရာင္းရမယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူလုပ္ခ်င္မွာလဲ။ ၿပီးေတာ့ ၂လေက်ာ္ေတာင္မွ။ ဒါနဲ႔ေက်ာင္းကိုလွမ္းၿပီး စံုစမ္းရတာေပ့ါ။ ဘယ္လိုေျပာင္းရမလဲတို႔ ဘာတို႔ေပါ့။ နဲနဲေတာင္ အေဟာက္ခံရေသးတယ္။ ကိုယ္နဲ႔တန္ရာတန္ရာပဲ ရမွာေပါ့ဆိုတာမ်ိဳးေတြေတာင္ပါေသးတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီမိန္းမက မ်က္ႏွာႀကီးကတင္းၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိ။ ေျပာေသးတယ္။ ေခၚတဲ့လုပ္ငန္းရွင္ေတြက သူတို႔လုိခ်င္တဲ့ အခ်က္ေတြက ျမင့္တယ္တဲ့။ ခုထိ assign မလုပ္ရေသးတဲ့ေနရာေတြအမ်ားႀကီးက်န္ေသးတယ္တဲ့။ မင္းကအဲဒါေတြလုပ္ႏိုင္လို႔လားတဲ့။ ေမးတဲ့ပံုက ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေတြမလုပ္ႏိုင္လို႔ ေစ်းသြားေရာင္းခုိင္းခံရတဲ့သေဘာျဖစ္ေနတယ္။ နည္းနည္းေတာ့ တင္းတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလိုအေျပာခံရတာ။ ေနာက္ဆံုးမွသူက သူ႔မွာလုပ္ပိုင္ခြင့္မရွိဘူးတဲ့။ ေနာက္ဆရာတစ္ေရာက္ကိုဆက္သြယ္ပါတဲ့။ ဒါနဲ႔မ်ားသူက ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေဟာက္ေနေသးတယ္။ ေစာေစာစီးစီးအဲဒီလိုေျပာလိုက္ရင္ၿပီးေရာေပ့ါ။
ကၽြန္ေတာ္လည္းအဲဒီဆရာကို အီးေမးပို႔လုိက္တယ္။ ေနာက္ရက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖုန္းဆက္လာတယ္။ သိပ္ေတာ့ လုိလိုလားလားလုပ္ေပးခ်င္ပံုမရဘူး။ ဒါကိုပဲလုပ္ေစခ်င္ေနပံုပဲ။ ၾကည့္ရတာဘယ္သူမွလည္းေစ်းေရာင္းတာကိုလုပ္ခ်င္ပံုမရဘူးထင္တယ္။ ေျပာေသးတယ္။ ဒါေတြက ခုေခတ္မွာအသံုး၀င္ပါတယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္မျငင္းခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္နဲ႔ နည္းနည္းေလးနီးစပ္တာေလးေတြကိုပဲ လုပ္ခ်င္တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကစီးပြားေရးသင္ေနတဲ့ေက်ာင္းသားမွမဟုတ္တာ။ ဒီေတာ့ ေစ်းေရာင္းတဲ့အလုပ္ကို လံုး၀မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ တတ္ႏိုင္ဘူးေလ။ သူလည္းေျပာမရတဲ့အဆံုး တတ္ႏိုင္ေလာက္ႀကိဳးစားၿပီးေတာ့ လုပ္ေပးမယ္တဲ့။ ဘယ္ကဘယ္လို အဆက္အသြယ္ရလဲေတာ့မသိဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ SingTel ကလူတစ္ေယာက္အင္တာဗ်ဴးမယ္ဆိုၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကိုအေၾကာင္းျပန္တယ္။
ႏွစ္ရက္သံုးရက္ေလာက္အၾကာမွာ ဖုန္းနဲ႔အင္တာဗ်ဴးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းအေျဖမေျပာႏိုင္ေသးဘူးတဲ့။ ေက်ာင္းကဆရာကို ျပန္ဆက္သြယ္မယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္လည္း ရင္ခံုစြာနဲ႔ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနလွ်က္ပါေပါ့။ ဒီေန႔ေတာ့ေက်ာင္းက ေမးလ္ လာတယ္။ ေျပာင္းေပးလိုက္ပါၿပီတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္ကို စင္းန္တဲလ္က လက္ခံတယ္တဲ့။ ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူး။ အဲဒီမွာ အဆင္ေျပမယ္လို႔ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကူညီေပးတဲ့ ေက်ာင္းကဆရာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရမွာေပါ့ဗ်ာ။ ကံေကာင္းပါေစ ေမာင္ေ၀ယံေရ။
