ငယ္ရာကႀကီးေအာင္လုပ္ပါ

ငယ္ရြယ၊္ လြတ္လပ္
အကန္႔သတ္မဲ့စိတ္ကူးနဲ႔
ငါ့ရဲ႕အိပ္မက္ထဲမွာ
ကမာၻႀကီးကို ေျပာင္းပစ္မယ္။

အသက္ေလးရလာ
ပညာဆိုတာနည္းနည္းသိ
ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ
ကမာၻႀကီးဟာ ကမာၻႀကီးပါပဲ။

အိပ္မက္ကိုေစ်းဆစ္
ငါခ်စ္တဲ့ငါ့တိုင္းျပည္
တစ္ခုခုျဖစ္ရမည္ေပါ့
သည္တစ္ခါလည္း
တိုင္းျပည္ဟာ တိုင္းျပည္ပါပဲ။

ဘ၀ရဲ႕ဆည္းဆာခ်ိန္
အိပ္မက္ေတြ အရွိန္ကုန္စ
ဇနီးမယားသမီးသားအတြက္
ေပးဆပ္ဖို႔ႀကိဳစားဆဲ
သူတို႔လည္းသူတို႔ဘာသာ
မိသားစုဟာ ဒီအတိုင္းပါပဲ။

ေသရာေညာင္ေစာင္း
လဲေလ်ာင္းခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ
ငါသိရၿပီ (ပထမဆံုးအႀကိမ္ပါ)
ငါဟာငါပဲ၊ ဘာမွမေျပာင္းလဲ။

စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဘာသာျပန္ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ။ ေရးသူနာမည္အတိအက်မပါပါဘူး။ အဂၤလိပ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးေရးခဲ့တယ္လို႔ပဲ ပါပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ကိုေရာက္မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္လိုက္တဲ့အျမင္ကို ေရးထားတာလို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္တုန္းက အိပ္မက္ေတြ၊ စိတ္ကူးေတြအမ်ားႀကီးရွိခဲ့ၾကမွာပါ။ အဲဒီအထဲက ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္ႏွစ္ခုမ်ား တကယ္ျဖစ္လာခဲ့လဲဆိုတာေတာ့ ေျပာဖို႔ခက္ပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ျဖစ္လာတာရွိသလုိ မျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းက အိပ္မက္ေတြဟာ သိပ္ႀကီးက်ယ္ခဲ့ၾကမွာပါ။ ႀကီးလာေလ အိပ္မက္ေတြဟာ ေသးသြားေလပါပဲ။ လူေတြအမ်ားစုဟာ အိပ္မက္ေတြကို ေျပာင္းျပန္မက္ေနၾကပါတယ္။ ငယ္ရာကႀကီးသြားရမယ့္အစား ႀကီးရာကငယ္လာၾကတာမ်ားပါတယ္။

ဘယ္အရာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေျခခံကစမွ ေအာင္ျမင္မွာပါ။ ရည္မွန္းခ်က္အႀကီးႀကီးေတြရွိရင္ ေအာက္ေျခအေသးေလးေတြကစမွရမွာပါ။ ပထမဆံုးက ကိုယ့္ပန္းတိုင္ကုိ ကိုယ္သိဖို႔လိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူငယ္အမ်ားစုဟာ ပန္းတိုင္အတိအက် သိပ္မရွိတတ္ၾကပါဘူး။ ေပၚျပဴလာျဖစ္ရာ လူအမ်ားလုပ္ေနတာေတြေနာက္ကိုပဲ လိုက္တတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ့္ပန္းတိုင္ကိုကိုယ္ ေရးေရးေလးပဲ ပံုေဖာ္ႏိုင္ေသးပါတယ္။